...

Mengen nieuws

Voordat we ons eigen weekverslag aan jullie doorgeven eerst even het laatste nieuws van de Mengenstam. Zoals jullie weten ben ik daar enkele weken geleden geweest en heeft dat grote indruk op mij gemaakt. De jonge gemeente daar groeit, maar door vele moeiten heen. Het is net alsof die moeiten nodig zijn om de jonge gemeente sterk te maken en te leren volharden in het maken van keuzes voor God in een omgeving waarin men dat zeker totaal niet kent en begrijpt.

Lorens Laureti schreef deze week: Ik kreeg vorige week een bericht en hoorde een luid gejammer. Ik wist dat er iets fout was. In het bericht stond de vraag te bidden voor een jongen die in zijn been gestoken was met een bamboepijl.
Lourens ging op onderzoek uit en hoorde dat Steven en Sagilo's zoon DC's zoon met een speer had gestoken. De 9 jarige jongen was geraakt in een slagader en bloedde binnen enkele minuten dood.

De Mengenstam was geschokt en sommigen van DC's familie wilden onmiddelijk revanche nemen door een kind te doden van Sagilo's familie. "Prijs de Heer dat dit niet gebeurde op dat moment" schreef Lourens. "Ik besteedde het grootste gedeelte van de dag aan het luisteren naar hun verhalen en begreep uiteindelijk dat het een ongeluk zou hebben kunnen zijn."
Sagilo's zoon ontkende elke betrokkenheid en nader onderzoek van de fatale wond wees op een mes-wond en geen speer-wond. In de tas van de dode jongen zat een mes met bloed eraan.
"Het lijkt erop dat hij rende met dat mes in zijn tas en viel, waarbij dat mes hem in het been stak", schreef Lourens. "De moeder wilde hier niet naar luisteren en wilde alleen maar revanche en vervolgens vele varkens, geld en voedsel."
Maar na de begrafenis kwamen de families toch tot een vergelijk. Toen ze inzagen dat de dood door het mes was veroorzaakt, wisselden ze geschenken uit, schudden handen en sloten vrede.
Anderen in het dorp dachten aan een vervloeking als doodsoorzaak als gevolg van niet ingeloste zaken vanuit het voorgeslacht. Zij offerden varkens om de geesten hun verdriet te tonen en hen tevreden te stellen en het dorp weer goed gezind te zijn.
Deze tragedie bood weer een kans om de jonggelovigen te bemoedigen en opnieuw het evangelie te delen met de ongelovigen in het dorp.
"Het was heel mooi om te zien hoe de jonggelovigen staan voor wat zij geloven en beginnen te breken met hun oude gewoonten, zelfs in dit prille stadium van hun geloof" schreef Lourens.

De zendingsschool

"Cito"toetsen
Deze week kregen de leerlingen  gedurende drie dagen allerlei Amerikaanse standaard toetsen om te kijken op welk niveau ze zitten. Voor de kinderen is dat natuurlijk best een beetje spannend. ’s Middags hadden ze normaal les.

.

De schoolslang
Regelmatig worden er levende muisjes bezorgd als eten voor de schoolslang. Sinco moet wel geregeld aan de weg timmeren, en heeft een aantal vallen aangeschaft. Die worden door diverse mensen geleend en dan met inhoud terug gebracht. Onze plaatselijke werkmensen zijn erg betrokken geraakt en Judith is één van de trouwe rattenvangsters ( de Papua’s noemen muizen in het pidgin namelijk “rat”).
Ik denk dat heel de omgeving hier intussen op de hoogte is van het feit dat hier voor de lol een slang in leven gehouden wordt. Deze week kwam er een man die in zijn tuin een andere grote python had gevangen en dacht dat wij die wel wilden kopen! Nee, dank u, één slang in leven houden is zorg genoeg. Bovendien heeft een andere zendeling hier ook een min of meer tamme slang, dus er is nog concurrentie ook.  

In een kartonnen doos met gaas werd deze flinke 2-3 m python gebracht.
De man had hem met een gevorkte stok achter zijn kop klem gezet
en daarna in een zak en later in deze doos gestopt.

Blikseminslag

Nog  nooit ben ik zo vreselijk geschrokken ben als begin deze week. Ik zat achter de naaimachine te werken, het was een uur of half 6 en vroeg donker, want er was weer eens een hevige regenbui . Plotseling was er een harde knal, een enorme flits, (of andersom) en toen was het pikkedonker in huis en doodstil. (Geen geruis meer van de koelkast, de ventilatoren, etc.). Ik zat als verstijfd! Onze kat vloog als een bezetene bij zijn voerbakje vandaan, weet ik waarheen!
Na een paar minuten durfde ik naar buiten te gaan en vroeg me af waar Sinco uithing. Hij was met een groep aan het volleyballen en meestal gaan ze lekker door zo lang het kan, regen  is verkoelend, nietwaar? Ik vertrouwde er maar op dat hij tijdens het onweer, dat toch vrij plotseling was losgebarsten, ergens was gaan schuilen.
Tineke en Martin kwamen ook trillend naar buiten. Even later kwam Sinco doodgemoedereerd aanzakken en had helemaal niet in gaten dat wij de schrik van ons leven hadden gehad. Bij ons was de stroom namelijk uitgevallen, maar verderop niet. Het bleek toen dat er in een hoge boom, die op een paar meter afstand van ons huis staat, de bliksem was ingeslagen. Bij ons boven had een meisje het zien gebeuren! De boom heeft er een fiks litteken aan overgehouden en we waren allen dankbaar dat er verder geen ongeluk gebeurd was.

..
De baan van de inslag om de boom. Bovenin waren wat takken weggeslagen.
Roelie en Shirley volgen het spoor van de inslag over de grond:
geblakerd gras en wsl. gesmolten grond.

De stroom werd gelukkig snel weer ingeschakeld en veel later vond ik de kat onder ons bed. Ik had al een paar keer onder het bed en in de kasten gekeken, en ging er maar vanuit dat hij naar buiten was gevlucht, ook al doet hij zelf nooit de buitendeur open. Maar ja, een waar spreekwoord zegt immers: een kat in nood maakt rare sprongen?
Ik begrijp niet dat ik hem over het hoofd gezien had, maar ik was blij dat hij weer voor de dag kwam.
We hadden wat schade aan een transformator en het wireless deel van een computer.

Op bezoek bij Petra

Links het huis, achteraan de keuken en voorop Petra,
een van de wokmeri's, een bijzonder lieve fijne vrouw.

Eén van de wok-meri’s hier, die altijd de school schoonhoudt, had aan Sinco gevraagd (na Sinco's aanbod) om foto’s te komen maken van haar kinderen.
Ze woont hier niet zo ver vandaan.
Na werktijd, om 4 uur, liepen we samen mee met Petra naar haar huis. Wat een leuk huisje zeg, we mochten het van binnen bekijken. Petra heeft 3 dochters en een zoontje en een kleinzoontje. Haar oudste dochter studeert ergens elders,  haar twee andere dochters gaan naar scholen op loopafstand. De ene is 17 jaar, dat was Melissa. Die was thuis op dat moment. Zij mocht het huisje van binnen laten zien. Vol trots toonde ze haar eigen kamer. We waren verrast om in het stereotiepe Papua “huisje op palen”  een heuse tienerkamer te ontwaren. Compleet met plaatjes aan de wand van filmsterren (?). Haar bureautje was niets anders dan een omgekeerde emmer met een plankje en haar opgerolde slaapmatrasje fungeerde als bureaustoel. Ze ging even speciaal daar zitten en liet vol trots haar schoolboeken zien. Voor het kleine raampje zag ik een flesje nagellak, en het was echt aandoenlijk om te zien hoe zo’n meisje in Hoskins dezelfde verlangens en trots heeft als westerse tieners.

Buiten werden de foto’s gemaakt. Oma kwam er op een gegeven moment bij, en een broer van Petra met zijn gezin, en nog een naburig gezinnetje. Allemaal wilden ze op de kiek. En ook nog de jongste zus van Petra, waarschijnlijk niet veel ouder dan de dochters. Ze vroegen op zeker moment of ze ook samen met mij op de foto mochten. Echt wel apart, want ze zagen me voor het eerst.

.
Links Petra met de oudste en jongste kinderen
Rechts oma met de kleindochters

Toen we terug liepen kwamen we halverwege het pad van hun huisje naar de grote weg de andere dochter tegen, die kwam net uit school. Ze wist zeker dat wij zouden komen, en gaf meteen aan dat zij ook een dochter van Petra was en wilde ook graag poseren. Het was zo prachtig hoe ze vol vertrouwen voor de camera ging staan, en ook zij vroeg spontaan of ze ook met mij op de foto mocht. Het verbaasde me wel, maar was het nu een eer voor hen of voor mij? Wat mij betreft voor mij, want wie ben ik voor hen? Lieve mensen!

Terug naar huis kwamen we langs een verzamelpunt voor oliepalmvruchten. De hele familie was bij het laden van de vrachtwagen aanwezig.

Ik had vooral oog voor een jong meisje dat met o.a. haar roodharige kleine broertje rondsjouwde...

De leerlinggroepen goud, blauw en grijs

Vrijdag hadden de drie groepen leerlingen, waar we laatst over schreven zich aangekleed in de drie groepskleuren. Goud (geel), grijs en blauw. Eind van de middag werden er foto’s gemaakt.

.
Links map 3 ... rechts een afgeslankte map 4

.
De lessen gingengewoon door en gaven leuke tafereeltjes...

Aan het eind van de lessen moesten de drie groepen zich creatief presenteren:

.

Het team "GOLD !" ging voor de luchtfoto! Let op het puntje bij het uitroepteken!

De Malango schoolvlag heeft de bovenstaande kleuren: blauw-goud-grijs
de kleuren van de zee, de mantelrog (schoolsymbool) en de zon.

Ook heb ik bij de laatste naailes in Map 2 geassisteerd met mijn naaimachine. Helaas zijn er geen foto’s genomen. Sinco heeft met nog net gespot toen ik met mijn naaimachine onder de arm naar huis liep.

Gala avond - formal dinner

Eind deze week was de jaarlijkse avond voor de Highschoolers, die zij “ Banquet” noemen of “Formal”. Wij zouden het misschien Gala avond noemen.  Al lang van te voren hadden de meisjes via Internet of in de Tweede Hands winkels in Kimbe avondjurkjes gekocht. De jongens moesten natuurlijk ook nette kleren aan, maar voor hen is het toch nog een beetje vreemd al die officiële toestanden. De jongens die nog echte pubers zijn voelden zich duidelijk wat opgelaten. Terwijl ze zelf nog moeten wennen aan hun grootgroeiende slungelige lichaam, worden ze ook nog aangekleed als nette heertjes. Nee, voor de meiden is het een super evenement, waar ze al maanden naar toe hebben geleefd en natuurlijk de hele dag al mee bezig waren. Hier en daar zag je meisjes met krulspelden lopen, en natuurlijk werd alles uit de kast getrokken voor de make-up. Enkele moeders hebben natuurlijk geholpen met de kapsels, de make-up, enz.
Van te voren had ik enkele jurkjes mogen innemen en één zo’n jurkje dat  in de “tweedehands winkel”  was gekocht zag er eigenlijk uit als een vod, omdat het vochtig opgevouwen had gelegen, misschien wel voor maanden. Maar als je goed keek had het wel potentie om een mooi avondjurkje te zijn. Dus nadat ik het had ingenomen, omdat het van boven wat te wijd was, heb ik het gewassen en netjes geperst. Al zeg ik het zelf, het resultaat mocht er zijn.

.
Geheel links: Meredith in haar nieuwe avondjurk
Rechts: Holly en Davis

Ook heb ik voor Davis een overhemd en gilet aan zijn maat aangepast, zo goed en zo kwaad als dat ging. De mouwen van het overhemd een stuk korter gemaakt en de naden van het gilet ingenomen. Zie het resultaat!
Aan de japon van zijn zus Holly heb ik ook mogen sleutelen! Die twee schelen maar 1 jaar, maar wat een verschil in lengte, zo zie je dat jongens (hij is 14) pas later in de lengte groeien. Het is en mooi stel kinderen van Beulah en Kelly.

Na de fotosessie zijn ze onder begeleiding van enkele volwassenen naar Liamo gegaan en hebben daar een fijne avond gehad.

Wat een plaatjes he!

En tot slot de hele groep van de gala avond - formal dinner

Strand bezoek

Voor zaterdag was ook een “beach-trip” georganiseerd. De truck, die maandenlang voor reparatie uit de running is geweest was weer beschikbaar. Met een gezellige groep heb ik genoten van het strand, de zee en het rif. Op de foto zie je dat we terug zijn en de wagen weer afladen. Allemaal weer met een lekker kleurtje, moe en voldaan.
Sinco was thuisgebleven om aan het jaarboek te werken.

Zondag en zingen

Ik weet niet of ik wel eens verteld heb dat ik één of twee keer per week een uurtje zing in de grote zaal , begeleid door Beth. Op een zeker moment is dat zo gegroeid vorig jaar. We zingen dan gewoon omdat het fijn is om de Heer te prijzen. Dat zijn hoogtepunten voor ons beiden. Beth begeleid meestal op de elektrische piano tijdens de zondagse samenkomsten.
Beth had al vaker geopperd dat het fijn zou zijn als ik eens in een dienst mocht zingen als bijdrage om de mensen hier te bemoedigen. George, de man die voor deze week ingeroosterd was om de leiding van de dienst te hebben, had met Beth overlegd en gevraagd of wij de liederen wilden uitzoeken en of ik een solo wilde zingen. We hadden alle vrijheid in de keuze. Met veel blijdschap hebben we ons voorbereid en ik had er zin in, ook al vond ik het ook wel een beetje eng. Ik ben niet echt een podiumfiguur en in het Engels presenteren is ook nogal wat voor mij! Jaren geleden heb ik wel ervaring opgedaan als zangleidster in de kerk in Emmeloord, dus wat dat betreft was het niet helemaal nieuw voor me.
Ik had gebeden of de liederen die we gekozen hadden zouden passen bij de rest van de dienst, die door iemand anders verzorgd werd. En het wonderlijke was gebeurd, de gekozen liederen en de stukjes uit de bijbel hadden als thema aanbidding. De dvd die later getoond werd ging ook over aanbidding! Het sloot naadloos aan!

Wij zongen o.a. “Our God is an awesome God!”

Onze God is een GEWELDIGE God!

Tot volgende week!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!